Dara Friedman (ur. 1968 w Bad Kreuznach, Niemcy; zamieszkała w Miami) wykorzystuje z pozoru zwyczajne obrazy i dźwięki jako budulec dla emocjonalnych i energicznych filmów i prac wideo. Artystka uczyła się u austriackiego filmowca Petera Kubelki, znanego z rygorystycznego podejścia do materii filmowej, zaś w jej twórczości widać wpływy eksperymentalnych trendów XX-wiecznej kinematografii, wzywających do radykalnego ograniczenia medium do jego najbardziej podstawowych właściwości materialnych. Zamiast linearnej narracji filmy Friedman przedstawiają zwykle proste gesty i sytuacje, które rozwijają się według z góry ustalonych zasad i wytycznych.

Mimo żelaznej logiki i dyscypliny, podejście Friedman pozostaje jednak szalenie zmysłowe i silnie zabarwione emocjonalnie. Bogactwo obrazów i wyraźny nacisk na doświadczanie ciała sprawia, że filmy artystki oscylują między momentami intensywnego, przenikliwego katharsis a pogodnymi, wręcz euforycznymi interludiami. W ostatnich latach Friedman coraz częściej eksploruje nabrzmiałe granice między sferą publiczną a prywatną, angażując do tego muzyków, tancerzy, aktorów i inne osoby poznane na castingach i przesłuchaniach. Ta eksperymentalna współpraca ma bezpośrednie przełożenie na wieloletnią praktykę artystki, której prace miały jednocześnie wywoływać empatię i podkopywać fundamenty ścian dzielących widza od tematu, artystę od publiczności, nas samych od innych.

Dara Friedman studiowała we Frankfurcie (Städelschule), w Londynie (Slade School of Fine Art, University College), Miami (University of Miami, School of Motion Pictures) i Poughkeepsie w stanie Nowy Jork (Vassar College). Ostatnio (2017–2018) w Pérez Art Museum w Miami zaprezentowała wystawę podsumowującą półmetek kariery, zatytułowaną Dara Friedman: Perfect Stranger. Katalog monograficzny ukazał się nakładem wydawnictwa Prestel. Indywidualne wystawy artystki gościły w wielu instytucjach na całym świecie, m.in. Hammer Museum w Los Angeles (2014); Museum of Contemporary Art w Detroit (2014); Centrum Sztuki Współczesnej Zamek Ujazdowski w Warszawie (2013); Miami Art Museum (2012); Contemporary Art Museum w Raleigh w Północnej Karolinie (2012); Museum of Modern Art w Nowym Jorku (2010); Public Art Fund w Nowym Jorku (2007); The Kitchen w Nowym Jorku (2005); Kunstmuseum Thun w Szwajcarii (2002) i SITE w Santa Fe (2001). Prace Friedman były równie często wystawiane w ramach wystaw grupowych, w takich instytucjach jak Hirshhorn Museum and Sculpture Garden w Waszyngtonie (2013); MoMA PS 1, Long Island City, Nowy Jork (2010); Whitney Museum of American Art w Nowym Jorku (2009 i 2002); Schirn Kunsthalle Frankfurt (2009); Museum of Contemporary Art w Los Angeles (2002) czy New Museum of Contemporary Art w Nowym Jorku (2002). Prace artystki zostały zakupione do kolekcji wielu muzeów, m.in. Museum of Modern Art (MoMA) w Nowym Jorku; Whitney Museum of American Art w Nowym Jorku; Pérez Art Museum w Miami; Migros Museum für Gegenwartskunst w Zurychu; Institute for Contemporary Art w Miami i Hammer Museum w Los Angeles. Friedman jest laureatką nagrody Rome Prize (2000).

dr Katarzyna Pastuszak - tancerka, reżyser, teatrolog, tłumacz, w latach 2009-2014 Kurator Gdańskiego Festiwalu Tańca (Klub Żak). Od 2003 współtworzy Teatr Amareya. W 2016 nominowana do prestiżowej nagrody „Splendor Gedanensis” za realizację polsko-japońskiego projektu „Kantor_Tropy”. Jest także zdobywczynią prestiżowego stypendium „Młoda Polska” 2015 na realizację projektu „Kantor_Tropy”.
W 2016 zwyciężyła także w kategorii - „Człowiek teatru” w rankingu Gazety Świętojańskiej; w tym samym rankingu spektakl „Kantor_Tropy: COLLAGE” wygrał w kategorii „Najlepszy spektakl OFF-OFF”. W 2015 nominowana do prestiżowej nagrody „Splendor Gedanensis” za reżyserię spektaklu „Nomadka”. W grudniu 2014 nakładem wydawnictwa Universitas ukazała się jej książka pt. „Ankoku butô Hijikaty Tatsumiego – teatr ciała-w-kryzysie”. Występowała we wszystkich grupowych produkcjach Teatru Amareya 2003-2015 oraz w projektach z twórcami zagranicznymi – np. “The Power of Nature” z grenlandzką storytellerką Louise Fontain (2013, Norwegia) „Dream Regime” z Gekidan Kaitaisha z Tokio pokazywany w Polsce i Japonii (2007-2011), „Caravan Project” z Ang Gey Pin (2008), „Anatomical Theatre – The Mystery of Life and Death” z Joan Laage (2006-2007), „Ten ku Youran” z Daisuke Yoshimoto (2006), „Mandala życia i śmierci” w reżyserii Atsushiego Takenouchiego (2005). Spektakle i performanse z jej udziałem prezentowane były m.in. na: Tanzimpulse Festival (Salzburg), Redplexus Festival  (Marseille), XV Alternative Theatre Meetings KLAMRA, SUKKOT Dance Festival in Adama Centre / Mitzpa Ramon (Israel), Festiwal Present Performance (Gdańsk); Międzynarodowy Festiwal APART (Katowice); Festival of Asian Culture - MADE IN ASIA, Gdańsk, Poland, Festival Streetwaves Gdańsk, Poland; International Festival „Sound Around Kaliningrad”, Russia; Redplexus Festival - Préavis de Désordre Urbain in Marseille, France; Shakespeare Festival, Gdańsk, Poland; Villkvinneseminar Festival of Women Art,  Mosjøen (Norway); TAGTAS Festival, Morishita Studio in Tokyo, Japan; „Opening Doors III” festival organised by Workcenter of Jerzy Grotowski and Thomas Richards. Reżyseruje również projekty teatralne z osobami niepełnosprawnymi i niewidomymi. Prowadziła warsztaty m.in. w Polsce, Norwegii, Rosji, Japonii. Spektakl „NOMADKA” w reżyserii K. Pastuszak został zaprezentowany podczas 11. International Dance and Theatre Festival w Theatre X w Tokio i w Sisimiut Kulturhus na Grenlandii oraz w Teatrze Narodowym Grenlandii w Nuuk. Teatr Amareya prowadzony przez Pastuszak został rekomendowany przez jury Polskiej Platformy Tańca 2014 do prezentacji swojej twórczości w ramach bloku „Wizytówka artysty”. W 2016 „Kantor_Tropy: COLLAGE” w reż. Pastuszak został uznany za „Najlepszy spektakl OFF-OFF” w rankingu Gazety Świętojańskiej, zaś w 2017 zdobył II nagrodę publiczności na Festiwalu Klamra w Toruniu. W 2017 spektakl „Nomadka” prezentowany był w Japonii w Sapporo i w Tokio; w pokazach spektaklu wzięły udział dwie artystki reprezentujące rdzenny japoński lud Ajnu - Tsugumi Matsudaira i Utae Ehara.